وقتی وارد دانشگاه شدم، همان مشکلاتی را که اکثر دانشجویان دارند، داشتم و علاوه بر آن مشکلاتی دیگر. آتشی هم درونم را می سوزاند که هنوز هم آرامم نمی گذارد. مهمترین مشکلی که تو را هم درگیر کرده است و یا به زودی درگیرت می کند، مرا هم مبتلا کرده بود. نمی توانم بگویم چه مسأله ای اما اگر مبتلا شده باشی می دانی چه می گویم. فکر       می‌کردم که چه کنم؟ چقدر سخت و خوب بود! نمی دانستم دانشگاه کجاست و بچه ها کی اند؟ و هر چیزی به سرگردانی من دامن می زد. این لطف را خدا به من کرده بود که وقتی فشارها اذیتم می کرد نزد خدا می‌رفتم، از رنج ها به راه خدا و یاد خدا و دعا پناه می بردم، دردها بی ربط یا با ربط مرا به این نتیجه می‌رساند که جدی‌تر به سمت خدا بروم. اردوی جنوب بیچاره‌ام کرد. آتش درونم را شعله‌ور‌تر کرد، برگشتیم دانشگاه. خب حالا باید صبح ها بیدار می شدیم. می رفتیم سر کلاس، مسجد، ناهار، بعد بعضی اتاق، بعضی‌ها کار دیگر، بعضی‌ها چایی، بعضی گعده، بعضی سالن مطالعه ... .

اگر کسی با این جور زندگی کردن مشکلی ندارد، وقت خودش را تلف نکند و بقیه مطلب را نخواند؛ نماز شب هم بخواند؛ تعقیبات نمازش را هم مفصل بخواند؛ ما را هم دعا کند. اگر کسی سر کلاس راحت می?نشیند و این معجزه را دارد که می?تواند این مطالب را همین طور برای خدا گوش کند، وقت خود را صرف خواندن پریشان گویی?های این نوشته نکند.

من که آتشی آرامم نمی‌گذاشت سر کلاس از خودم می‌پرسیدم که این سر کلاس نشستن و این مطالب را شنیدن، چه ربطی به بزرگترین خواسته من دارد؟ من نمی?توانستم فوق برنامه مسلمان باشم، نمی?توانستم اول، درس بخوانم و بعد برای خدا درس بخوانم. نمی?توانستم دانشجو باشم و در دانشجو بودنم جوری باشم که خدا هم راضی باشد. اگر کسی بتواند خوب است. شهدا در جنوب هر چه به ما گفته بودند، مطمئناً این یکی را نگفته بودند که کارتان را بکنید و جوری عمل کنید که خدا هم راضی باشد. شهدا که می?گویم؛ یعنی آن آتشی که خودشان در جنوب در دل ما شعله?ور کردند. من از جنوب این را فهمیده بودم که "کارتان" را برای خدا نکنید؛ برای خدا "کار" کنید. یا بهتر بگو کار خدا را بکنید. اگر قرار بود شهدا کارشان را برای خدا بکنند، هیچ کدام جبهه نمی?رفتند و شهید نمی?شدند. هر کسی همان کاری را که در شهر داشت، بهتر و دقیق?تر و با اخلاص انجام می?داد. شهید زین الدین با اخلاص کامل می?رفت دانشگاه و با اخلاص کامل درس می?خواند و با اخلاص کامل به جامعه خدمت می?کرد. شهید همت هم با اخلاص کامل به معلمی خود ادامه می?داد و برای خدا صدها دانش آموز را تربیت می?کرد و به راه خدا می?آورد. اصلاً چرا شهید چمران آمریکا را رها می?کند، زن و بچه و اعتبار و رفاه را رها می?کند و می?رود لبنان بدبختی بکشد؟ چه کسی گفته است که نمی?شود در آمریکا کنار زن و بچه و در موقعیت بالای اجتماعی و رفاهی، آدم کارش را برای خدا انجام بدهد؟ درست فهمیدید؛ می?شود. شهید چمران این هنری را که ما حزب اللهی های بعد از جنگ داریم، بلد نبود. اگرکسی می?تواند در هر شرایطی کارش را برای خدا انجام دهد، خوش به‌حالش.

تفاوت اینکه کسی کارش را برای خدا بکند با اینکه کسی برای خدا کار کند زیاد نیست، فقط همین قدر است که ممکن است امام حسین علیه السلام در کربلا باشد و من در حال کسب علم برای رضای خدا. اگر امروز خواص پایشان در مقابل دنیا بلغزد، حسین بن علی ها به مسلخ کربلا خواهند رفت.

آنکه آمده است دانشگاه و جوری درس می?خواند که خدا راضی باشد، با این صبح کردن و شب کردن?ها هم مشکلی ندارد، خوش به‌حالش. اما آنکه می?خواهد آن جایی بایستد که پاسخ هل من ناصر امامش را داده باشد، باید به این سؤال پاسخ بگوید که چرا از بین این همه کار و راه، دانشگاه را انتخاب کرده است؟ اگر می?توانید از کنار این سؤال راحت رد شوید و خود را به درد‌سر نیندازید و می?دانم که می?توانید، پس رد شوید و دیگر نخوانید که چرا نمی?رویم لبنان بجنگیم؟ چرا نمی?رویم به مردم محرومی که فقط برای آب خوردن، هر روز پنج ساعت در همین ایران خودمان معطل می?ایستند کاری بکنیم؟ چرا کار اقتصادی نمی?کنیم و به همین بچه?های محرومی که جلوی دانشگاه گدایی می?کنند، کمک نمی?کنیم؟ چرا باید یک دختر عملیات استشهادی انجام بدهد و ما اینجا...؟ چرا نمی?رویم عراق کمک بچه?هایی که روزگار سیاهشان را هر روز می?بینیم؟ آیا درست آمده?ایم؟ آیا جبهه همین جاست؟ اگرحاج همت زنده بود،- که هست - کجا می رفت؟ اگر شهید علم الهدی زنده بود - که هست – چه می کرد؟

*** اگر کسی ادامه این متن 16 صفحه ای را می خواهد و قصد حرکت داره ایمیل بزنه، ان شاء الله می فرستم...