«و مقصود عمده ما توجه دادن قلوب بندگان خداست به آنچه برای آن خلق شده اند که آن معرفت الله است که از همه سعادات بالاتر است و هیچ چیز جز مقدمه آن نیست.»

حضرت امام روح الله چگونگی سعادت و شقاوت انسانی را چنین بیان میکنند:
... و اگر کسی با قدم اختیار، خود را تحت تربیت و تصرف رب العالمین واقع کرد و مربوب آن تربیت شد به طوریکه تصرفات اعضا و قوای ظاهریه و باطنیه او {از نوع} تصرفات نفسانیه نشد، بلکه {از نوع} تصرفات الهیه و ربوبیه گردید، به مرتبه کمال انسانیت که مختص این نوع انسانی است میرسد.
انسان تا منزل حیوانیت با سایر حیوانات هم قدم بوده، و از این منزل دو راه در پیش دارد که با قدم اختیار باید طی کند: یکی منزل سعادت، که صراط مستقیم رب العالمین است- انّ ربی علی صراط مستقیم و یکی راه شقاوت، که طریع معوج (کج) شیطان رجیم است. پس، اگر قوا و اعضای مملکت خود را در تصرف رب العالمین داد و مربّا به تربیت او شد، کم کم قلب، که سلطان این مملکت است، تسلیم او شود، و دل که مربوب رب العالمین شد، سایر جنود به او اقتدا کنند و مملکت یکسره مربوب او گردد.

و در این هنگام لسان غیبی او (زبان باطن او)، که ظلّ قلب است، می تواند بگوید: الله جل جلاله ربّی در جواب ملائکه عالم قبر که گویند: مَن ربّک؟ و چون چنین شخصی لابد، اطاعت رسول خدا و اقتدا به ائمه هدی و عمل به کتاب الهی نموده، زبانش گویا شود به اینکه محمد صلی الله علیه و آله نبیی، و علی و اولاده المعصومین ائمتی، و القرآن کتابی.

... و اگر سمع (گوش) قلب باز نشده باشد و دل سمیع نباشد، تلقین عقاید حین موت و بعد از موت به حال او نتیجه ای ندارد. تلقین برای کسانی مفید است که دل آنها از عقاید حقه با خبر است و سمع قلب آنها باز است و در این سکرات و شدائد، فی الجمله (موقتا) غفلتی حاصل شده باشد این وسیله شود که ملائکه الله به گوش او برسانند، ولی اگر انسان کر باشد و گوش عالم برزخ و قبر نداشته باشد، هرگز تلقین را نمی شود و به حال او اثر نکند.» (آداب الصلاة، ص266-264)

و چه می توان کرد تا مثل فردی چون امام در آخر بگوییم با دلی آرام و قلبی مطمئن...