بسم الله الرحمان الرحیم

حضرت آقا شعار امسال را «تولید ملى» قرار دادند و دنباله‌اش فرمودند: «حمایت از کار و سرمایه‌ى ایرانى». و انتظار از مسئولین و مردم که در این جهت حرکت نمایند.

ما در مسیر حرکتمان همانطور که رهبری فرمودند ضعفهایی داریم که باید برای رفع آنها حرکت جهادی کنیم؛ از جمله اینکه ایشان در خطبه اول نماز جمعه سال پیش فرمودند:

.  اینکه این ضعفها برطرف شود، در درجه‌ى اول این نگاه به آینده است؛ در درجه‌ى اول   مسئولیت‌پذیرى ماهاست  .  ..
.  کار اصلى دیگر این است که از ارزشهاى اصولى نباید غافل شد. سرگرم مسائل فرعى و فروع   نشویم،
.  حفظ اتحاد و همدلى، یکى دیگر از وظائف ماست... هم اینها(مسئولین)، هم مردم با هم، هم مردم با مسئولین
.  یکى از کارهاى اصلى که باید انجام بدهیم و همه باید به آن توجه داشته باشیم، این  است که فریب لبخند دشمن و وعده‌هاى دروغ جبهه‌ى دشمن را نخوریم.
.  یکى هم پرهیز از تنبلى و کم‌کارى است.

اما متاسفانه در اوضاع این روزها عکس عمل به این فرمایشات را از مسئولین می بینیم... از سویی فردی –با هر مشکلی داشته یا نداشته- در دولت به مسئولیتی گمارده میشود و از سوی دیگر در مجلس برای آن هیاهو و استیضاح به پا می کنند و از هر دو طرف لجوج هایی پیدا می شوند که از این دست مسائل فرعی را توسعه می دهند. وقتی که جلسه مجلس را از رادیو محل کار گوش می دهم، بارها و بارها از این غفلت آزرده خاطر می شوم که در این وضعیت جهانی، بیداری اسلامی، مذاکرات هسته ای، تهدیدات، مساله اقتصادی و ... این گونه زمان آقایان می گذرد و چه کارهای بزرگی که بر زمین مانده و چه وظایفی که فراموش گشته.

به یاد می آورم حضرت آقا لجاجت را یکی از علل عدم موفقیت برشمرند «... گاهى لجاجت است. یک حرفى را زده است، میخواهد پاى این حرف بایستد، به خاطر اینکه ننگش میکند از حرف خودش برگردد؛ که فرمود: «لعن اللَّه اللّجاج»؛ لعنت خدا بر لجاجت.»

امیدوار خدای متعال عاقبت ما را ختم بخیر نماید و به شعوری برسیم تا امور را با عمل مان به سرانجام رسانیم و بتوانیم به وظیفه و مسئولیت خود عمل نماییم، تا کسی دیگر درباره ما این گونه نگوید.

در انتها هم متنی اخلاقی از رهبر و مرجع و مقتدای مسلمانان و آزادگان جهان:

«بعضى اشخاص لجبازند و هرچه انسان حقیقت را در مقابلشان قرار مى‌دهد، روى موضع لجوجانه خود اصرار مى‌کنند. چنین رویه‌اى، انسان را از حقیقت دور مى‌کند. فرد لجوج در ابتداى لجبازى هنوز اندکى نور حقیقت را مى‌فهمد و احساس مى‌کند که کارش براساس لجبازى است. اما وقتى لجاجت وى تکرار شد، دیگر آن اندک نورِ حقیقت را هم نمى‌فهمد. در او، باطن و اعتقاد و عقیده‌اى دروغین به‌وجود مى‌آید که اگر به خود برگردد و تعمق کند، مى‌بیند این‌که در ذهن اوست، عقیده نیست، «عن ظهر القلب» و از باطنِ جان نیست. اما لجاجت نمى‌گذارد که او سروش حقیقت و پیام معنویت و حق را به گوشِ جان بشنود.»