تمهیدات |
بسم الله الرحمان الرحیم مردم ایران اشتراکات زیادی در زمینه های گوناگون با یکدیگر دارند و این زمینه های مشترک را در قالبهای زمانی و مکانی زیادی با وحدت به هم گره زده اند؛ مثلا همین راهپیمایی 22 بهمن که گذشت و همه دیدند و یا در عاشورا و تاسوعای حسینی... همه با دیدگاه ها و سلایق و ظواهر مختلف در کنار هم دیده می شوند و این را می توان در اعجاز انقلاب اسلامی و دم مسیحایی امام روح الله خمینی جستجو کرد و یافت. وقتی که این شور و شعور را در گفتمان و ظاهر افراد می بینیم، سرشار می شویم و خدا را شکر می گوییم که چه نعمت هایی داریم اما بعضا قدرشان را نمی دانیم و به راحتی ناشکری می کنیم. نعمت جمع بودن، در کنار هم بودن، حس محبت به هم داشتن، یاری رساندن به یکدیگر، حفظ دستارودها و پیشبرد آرمان ها و خیلی موارد خوب را دقیق ملاحظه می کنیم. اما گاهی از سر غفلت و یا درگیر عادات بد روزانه شدن خودمان را از این خوبها دور میکنیم. مثلا در همین فضای مجازی بعضی از ما! هنگامی که مطلبی می خوانیم که با سلایق مان نمی سازد به شدت به نویسنده آن می تازیم و حتی بدترین الفاظ را نثارش می کنیم و اگر طرف مقابل هم صبر نداشته باشد، جوابی بد می دهد و تخریب آغاز می گردد و هیچ کدام به جایی نمی رسند. و یا مطلب خوبی را متوجه نشدیم و نظراتی انحرافی میدهیم که اصل مطلب فراموش شده و... چرا ما که با هر ظاهر و عقیده و سلیقه ای هستیم، و دقیقا همه ما ادعای «اعتقاد به ولایت» را در جلوی دوربین ها و در جمع ها و در نوشته ها و تریبون ها داریم، به راحتی همدیگر را می زنیم و یا طرد می کنیم؟! آیا بهتر نیست که این «معتقدان به ولایت فقیه» در تمام ابعاد زندگی، امام خود را الگو و سرمشق قرار دهند؟! و آیا نباید برای «سبک زندگی» از بیانات گهربار امام بهره جست و آنها را در زندگی جاری ساخت؟! می دانم که همه ما جواب سوالات را می دانیم، تنها خودمان را سرگرم دنیا کرده ایم. به قول حافظ «تو خود حجاب خودی حافظ از میان برخیز»
[ دوشنبه 91/11/23 ] [ 8:8 عصر ] [ میثم ]
|