اَلسَّلامُ عَلی رَبیعِ الاَنام وَ نَضرَةِ الاَیّام، اَلمَهدیِ المُنتَظَر

سلام بر مهدی آنکه بهار خلایق است و از آن رو او را بهار خلایق نامیده اند که همچون بهار عالیترین و معتدلترین خلقت حق است و همه خوبیها به تمام و به اعتدال در وجود او تجلی یافته است و نیز اوست خرمی روزها که بی وجود او حیات معنایی ندارد و نشاطی در آن موج نمی زند و هستی با تمام طول و عرضش به مردابی بیش نمی ماند. اوست هدف خلقت که خداوند متعال فرمود:«من جن و انس را نیافریدم مگر برای عبودیت»، و براستی کدام عبودیت جز عبودیت عبد کامل می تواند سبب خلقت قرار گیرد. آری آسمان و زمین، ماه و خورشید، همه و همه طفیلی وجود او خلق شده اند و ما همگی بر سر سفره نعمت او نشسته ایم و چه بد دردی است که عبد نمک مولا بخورد و نمکدان او را بشکند. با همه بنشینی و برخیزی اما به ولی نعمت خود بی توجه باشی و از یاد او غافل، و حتی صبح های جمعه را که در آن فرجش توقع می رود به غفلت در خواب باشی. چه بد دردی است.

برادر، اگر ما زود خسته می شویم، زود می رنجیم و یا در بین را می بریم و یا توان خود را برای رشد بیش از آنکه هستیم نمی بینیم، همه به خاطر این است که احساس حضور نداریم. حضور در محضر اویی که همه عالم محضر اوست. او که وجه الله است، و هر جا که او رود وجه الله همان جاست. کسی که بداند امامش او را می بیند، به او دلباخته است و از او توقع یاری دارد، هیچ گاه خسته نمی شود خسته نمی شود و مایوس نمی گردد، چرا که می داند او می بیند. و مگر چنین نبود که ابا عبد الله در مصیبت عظمای علی اصغر رو به خدا کرد و عرض نمود:«الهی چون تو می بینی و در مقابل چشمان توست تحمل این مصیبت بر من چه آسان است.»

آری، او می بیند و ما چه غافلیم که غیبت او را به منزله عدم حضور او باور کرده ایم و طولانی شدن غیبت ظاهریش به غفلت ما انجامیده است.

برادر، دره های پیش روی ما سهمگین، شیاطین در کمین و رهزنان دین در انتظار؛ اما آنکه دل به او دهد و دست در دست او گذارد، هیچ گاه روی تسلیم نمی بیند که او از هر قدرتمندتری، قدرتمندتر است و چنین است که توسل ما به ولی عصر (علیه السلام) نه یک تعارف، بلکه یک حقیقت جدی است و بی معرفت او زندگی و مرگ ما، زندگی و مرگ جاهلانه است، که هر کس آن گونه می میرد که آن گونه می زید.

برادر، مهم نیست که ما دوران ظهور را ببینیم یا نه، بلکه مهم این است که امام زمان (علیه السلام) از ما راضی باشد و ما را و مرگ  ما را بستاند.

یا ابن الحسن خوب می دانم که ما تو را ز یاد برده ایم، اما تو دائما به یاد مایی و لحظه ای ما را رها نمی کنی. ما دست خالی و شرمنده؛ و خوب می دانم که «گنهکاران را در قبیله شما جایی نیست اما پشیمانان را چرا»

ما اذکار جد شما ابی عبدالله را با حُر شنیده ایم و از آن رو با تمام شرمندگی از تو می خواهیم که ما را بپذیری و از خود جدا نگردانی، که برگی که از درخت جدا بیفتد، زرد شود و بپوسد.

«ای یوسف زمانه به حال ضرّ ما نظری کن و به ما صدقه ای کامل عنایت کن که خداوند بخشندگان را پاداش می دهد».