بسم الله الرحمان  الرحیم

یا علی علیه السلام در عمره دانشجویی

ماه رجب با خودش خاطراتی دارد و مسائلی.

قبل از شروع رجب، می توان بوی اعتکاف را حس کرد، مخصوصا هنگامی که با تبلیغات آن برای ثبت نام مواجه می شوی.

اما خاطره ای که از رجب سال قبل برایم مانده؛ توفیق این را داشتیم که به همراه دوستانی بزرگوار در مدینة النبی لحظاتی را به دعوت ائمه بزرگوار در آن سرزمین مقدس باشیم.

بگذریم از حس و حال آنجا که قابل وصف نیست، تنها حیرت و سرگردانی را فهمیدیم، البته برای منی که سطح معرفتم پایین است.

از این مورد هم گذرا عبور کنیم که، هر چقدر هم که از وهابی های بی دین بگوییم، باز هم کم است.

اما...

در روز آخر ماه رجب، در مسجد شجره مُحرم شدیم و در ماه شعبان عملیات عمره مفرده را به جا آوردیم. که البته در این میان گفتنی ها از خاطرات و خوابهای رفقای بزرگوار کم نیست.

به خاطر می آورم که یکی از فامیل هایمان مقداری آجیل داده بود که آنجا پخش کنم. شب جمعه بود و سوم شعبان و میلاد امام حسین علیه السلام؛ در طبقه دوم مسجد الحرام مشغول پخش کردن بودم. ابتدا به یک کاروان عمره دانشجویی و سپس برادران مسلمانمان از دیگر کشور ها.

هر کدام برخوردی داشتند، یکی می پرسید «از کدام بلادی؟»، یکی دیگر می گفت «برای تولد امام حسین است؟» و ... و هر کدام از آنها به یک دانه پسته، یک دانه بادام و... اکتفا می کردند و این باعث طولانی شدن فرآیند پخش کردن آجیل ها می شد و هر چه جلو می رفتیم، تمام نمی شد؛

 چون عربی ما هم چندان خوب نبود، به تبعیت از امام خمینی(ره) ابتدا برای تعارف کردن «بسم الله» می گفتم و بعد از تشکر برادران سنی مان، بنده هم یک یا علی می گفتم و اصلا متوجه موضوع نبودم. و خداوند مهربان هوای ما را داشت. و الحمد لله رب العالمین